Duidelijkheid begint niet bij mijn collega, niet bij mijn leerlingen maar bij mijzelf.

Na een perfect getimed zwangerschapsverlof aansluitend op de zomervakantie, mocht ik na de kerstvakantie weer beginnen in groep 7. Naast dat alle prikkels überhaupt weer even wennen waren, had ik een stuk meer moeite met grip krijgen op de groep dan aan het begin van een schooljaar.
Het voelde weer een beetje zoals mijn allereerste stappen als zij-instromer of stagiaire, waarin je maar doet wat je collega je aanraadt, “Omdat dat nou eenmaal is zoals hij of zij dat doet“. En dat ook constant de reactie is van de leerlingen: “Maar de andere meester doet het altijd zo“, “Van de meester mogen we dit en dat“. En dus geef je maar toe, en voor je het weet is iedereen iets anders aan het doen en weet jij van voor of van achteren niet meer wat de situatie is.

De eerste weken overkwamen me daardoor vooral, wat me een zeer incompetent gevoel gaf. Het werd tijd voor wat meer duidelijkheid. En die duidelijkheid begint niet bij mijn collega, niet bij mijn leerlingen maar bij mijzelf.

En dus heb ik op een studiedag de deur op slot gedaan, heb ik alle kasten leeggetrokken, alle ruis die er van voorgaande collega’s nog lag weggegooid en het hele lokaal weer ingedeeld op mijn eigen manier en met mijn eigen systemen.

Hierdoor kan ik nu weer een veel beter Kader scheppen waarbinnen de leerlingen zich mogen en kunnen bewegen. Hierdoor heb ik veel beter zicht op wat er gebeurt en kan ik leerlingen ook weer buiten de lijntjes laten kleuren terwijl ik alsnog weet waar ze mee bezig zijn. Ik kan weer betere beslissingen nemen en deze ook uitleggen aan mijn leerlingen. De rust, én gecontroleerde onrust, is daarmee weer terug in de klas waardoor ik me weer competent voel in mijn handelen. De leerlingen weten binnen welke ruimte ze zich mogen bewegen en er is weer ruimte voor eigen initiatief waardoor de leerlingen hun autonomie terug hebben.